Katedra w Siedlcach

Dziś przypada święto patronalne katedry w Siedlcach, która jest katedrą diecezji siedleckiej obejmującej Radzyń i większość powiatu radzyńskiego.

Pomysł budowy kościoła p. w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny zrodził się pod koniec XIX wieku w związku z rozbudowywaniem się Siedlec, które były stolicą guberni siedleckiej w zaborze rosyjskim.

W 1897 r. odbyło się spotkanie duchownych i parafian, na którym uradzono, by wybudować w Siedlcach nowy, większy kościół. Rosyjskiemu zaborcy nie było to w smak. Przez 4 lata zwlekano z udzieleniem odpowiedzi na prośbę o zgodę na budowę, a w 1901 r. udzielono odpowiedzi odmownej. Mimo to zabiegi o udzielenie zgody dalej trwały i ostatecznie w 1903 r. udało się uzyskać zgodę.

Drugim obok braku zgody problemem były kontrowersje odnośnie lokalizacji świątyni. Ludwik Górski, prezes Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, ofiarował plac na ten cel, jednakże niektórzy uważali, że kościół powinien stanąć gdzie indziej. Wymieniane były trzy inne miejsca: miejsce niedaleko więzienia, plac Michała Rychlińskiego obok stacji kolejowej oraz miejsce obok nowego cmentarza (obecnie przy ul. Cmentarnej). Ostatecznie kościół stanął jednak na działce Górskiego, która obecnie znajduje się między ulicami Kochanowskiego, Świrskiego i Katedralną.

Rewolucja 1905 roku w zaborze rosyjskim zmieniła sytuację. Katolicy zaczęli mieć nadzieję, iż zostanie reaktywowana diecezja podlaska, która została zlikwidowana siłą przez rosyjskiego zaborcę w 1867 roku. W związku z tym pojawił się pomysł, by budowany kościół został nową katedrą. Mimo sceptycyzmu Ludwika Górskiego pierwotny projekt architekta Zygmunta Zdańskiego został przerobiony pod tym kątem. Władze rosyjskie z uwagi na swoją ówczesną trudną sytuację nie zaprotestowały.

W latach 1904-1905 gromadzono niezbędne do budowy materiały – cegły, kamienie, cement, drewno. Dużą pomoc zaofiarowali wierni z parafii w Paprotni.

W 1904 r. była 50. rocznica ustanowienia w 1854 r. dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, to jest o tym, że Matka Boża urodziła się bez grzechu pierworodnego. To wpłynęło na wybór wezwania nowego kościoła. Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP przypada na 8 XII. Warto odnotować, że w Radzyniu w tym samym czasie i z tego samego powodu ustawiono pomnik Matki Bożej na placu kościelnym. Natomiast święto samej katedry przypada na 22 IX.

Już w 1905 r. biskup lubelski Franciszek Jaczewski mianował pierwszego proboszcza parafii p. w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Siedlcach. Został nim ksiądz Józef Scipio del Campo. W tym samym roku położono kamień węgielny pod budowę. Cały czas napływały składki wiernych.

Sama budowa kościoła ruszyła w 1906 roku. Trwała do roku 1912. Wtedy to świątynia została otwarta i poświęcona. Katedra w Siedlcach zaprojektowana została przez Zygmunta Zdańskiego w modnym na początku XX wieku stylu neogotyckim nawiązującym do gotyku. Ma ozdoby w tym stylu oraz dwie wieże o wysokości 75 metrów.

Zasłużony dla budowy ks. Józef Scipio del Campo już rok po ukończeniu budowy i poświęceniu (1913 r.) został przeniesiony do Kraśnika, a nowym proboszczem został ks. Józef Kobyliński.

W 1918 r. papież Benedykt XV, przewidując odzyskanie przez Polskę niepodległości, ponownie ustanowił diecezję podlaską. Początkowo jednak siedzibą biskupa był Janów Podlaski, a katedrą tamtejsza bazylika kolegiacka p. w. Trójcy Świętej. Dopiero w 1923 r. biskup przeniósł się z Janowa do Siedlec, a katedrą uczyniono tamtejszy kościół p. w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Zmieniono też nazwę diecezji z podlaskiej na siedlecką.

W 1928 r. ostatecznie wykończono katedrę dzięki staraniom księdza Juliusza Rystera. W latach 1997-1998 została poddana remontowi przed wizytą papieża Jana Pawła II.

Poza parafią katedralną pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP w diecezji siedleckiej są jeszcze parafie w Drelowie (w dekanacie komarowskim), Ostrowie Lubelskim, Kornicy, Kożuszkach i Milanowie.