110. rocznica śmierci bł. ks. Bronisława Markiewicza (29 I 1912)

Dziś mija 110. rocznica śmierci błogosławionego księdza Bronisława Markiewicza, duchownego i działacza społecznego, założyciela zakonu michalitów.

Ksiądz Bronisław Markiewicz urodził się 13 VII 1842 roku w Pruchniku w zaborze austriackim (obecnie woj. podkarpackie, pow. jarosławski) jako syn burmistrza tego miasteczka. W 1863 r. wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu. W 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo pełnił posługę jako wikariusz w Harcie (obecnie pow. rzeszowski), potem w katedrze w Przemyślu.

Chciał poświęcić się pracy z młodzieżą i dlatego podjął dodatkowe studia z zakresu pedagogiki, filozofii i historii. Studiował we Lwowie na Uniwersytecie Jana Kazimierza, potem w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1875 r. został proboszczem w parafii w Gaci (obecnie pow. przeworski). W 1877 r. przeniesiono go do parafii w Błażowej (obecnie pow. rzeszowski). Od 1882 r. wykładał teologię pastoralną w seminarium w Przemyślu. Wykłady nie były jego jedynym zajęciem. Pełnił również funkcje spowiednika zakonnic i kapelana w więzieniu. W swej pracy duszpasterskiej dużo uwagi poświęcał ubogim, zakładając liczne stowarzyszenia mające na celu pomoc najbiedniejszym. Poza tym organizował świetlice, czytelnie, prowadził katechizację dzieci i młodzieży, a także dorosłych.

Oprócz tego poczuł w sobie powołanie zakonne. W 1885 r. wyjechał do Włoch i tam wstąpił do zakonu salezjanów. Śluby złożył w 1887 roku. Wypełniał z oddanie polecenia przełożonych zakonnych. Nawał pracy w połączeniu z umartwianiem się sprawiły, że poważnie zapadł na zdrowiu. Zachorował na gruźlicę. W pewnym momencie był bliski śmierci, ale ostatecznie wyzdrowiał.

W 1892 r. za zgodą zakonnych przełożonych wrócił do Polski. Mianowano go proboszczem parafii w Miejscu (obecnie Miejsce Piastowe, siedziba gminy w pow. krośnieńskim w woj. podkarpackim). Miejscowość ta mocno zapisała się w jego biografii, gdyż przebywał w niej aż do śmierci, a on z kolei zapisał się w jej historii.

W swojej nowej parafii kontynuował działalność dobroczynną, wspierając biednych Założył też placówkę opiekuńczo-wychowawczą dla ubogich i pozbawionych rodzin chłopców oraz instytut wychowawczy przygotowujący podopiecznych do wejścia w dorosłe życie. Prócz działalności dobroczynnej zajmował się też szerzej rozumianą działalnością społeczną. W 1898 r. założył Towarzystwo „Powściągliwość i Praca”, a także miesięcznik katolicki o tej samej nazwie („Powściągliwość i Praca”). Stał się on dość popularny, i to nie tylko w zaborze austriackim, ale także w pozostałych dwóch zaborach.

Jak było wspomniane wyżej, ksiądz Markiewicz był zaangażowany w sprawy Miejsca. Poza wymienionymi już wcześniej inicjatywami związanymi z młodzieżą założył w Miejscu także klasztor, drukarnię i szkołę zawodową. W tej wsi mieściła się też redakcja „Powściągliwości i Pracy”. Błogosławiony miał też inny ważny wpływ na historię Miejsca. Otóż to z jego inicjatywy dzielnicowy sejm Galicji zmienił nazwę miejscowości z Miejsca na Miejsce Piastowe. Ten dodany przymiotnik sprawił, że nazwa miejscowości zaczęła brzmieć bardziej oryginalnie i ładniej. Stanowiła nawiązanie do przeszłości, bowiem wieś została założona w czasach Kazimierza Wielkiego, czyli ostatniego Piasta na tronie. Nazwa ma jednak podwójny sens, bo nawiązuje również do słowa „piastować”, to znaczy „opiekować się”, w domyśle opiekować się młodzieżą, co z kolei było już nawiązaniem przez księdza do swoich inicjatyw, także rzecz jasna tych podejmowanych na terenie samego Miejsca Piastowego.

Mocne zaangażowanie w działalność charytatywną i społeczną sprawiło, że postanowił założyć nowe zgromadzenie zakonne zajmujące się tym według jego pomysłu, a właściwie to dwa zgromadzenia, jedno dla mężczyzn, drugie dla kobiet – Zgromadzenie Świętego Michała Archanioła oraz Zgromadzenie Sióstr Świętego Michała Archanioła. Z tego powodu został w 1898 r. wypisany z zakonu salezjanów i z powrotem został zwykłym księdzem. Stworzony przez niego zakon, którego członków nazwano michalitami, mimo zabiegów błogosławionego, nie został oficjalnie uznany za jego życia. Nastąpiło to dopiero po jego śmierci, w roku 1921. Michalitki, czyli żeńska gałąź michalitów, na uznanie musiały czekać jeszcze dłużej, bo aż do roku 1928. Zakon ostatecznie został jednak zarejestrowany i istnieje do dnia dzisiejszego. Wśród jego zadań są duszpasterstwo parafialne, prowadzenie t. zw. oratoriów (placówek łączących ze sobą kościół, szkołę, boisko oraz internat) i innych placówek wychowawczych, praca z młodzieżą, ewangelizacja przez środki masowego przekazu oraz misje zagraniczne.

Błogosławiony ksiądz Bronisław Markiewicz zmarł 29 I 1912 roku w Miejscu Piastowym i tam też został pochowany.

Proces beatyfikacyjny księdza Markiewicza rozpoczął się w 1958 roku, oficjalnie zaś zakończył się uznaniem go za błogosławionego w 2005 roku. Jego wspomnienie przypada 30 I. W Miejscu Piastowym jest sanktuarium pod wezwaniem jego i Michała Archanioła.