160. rocznica urodzin św. Urszuli Ledóchowskiej (17 IV 1865)

Dziś mija 160. rocznica urodzin św. Urszuli (Julii Marii) Ledóchowskiej, zakonnicy, założycielki Urszulanek Serca Jezusa Konającego.

Julia Maria Halka-Ledóchowska urodziła się 17 IV 1865 roku w Loosdorfie koło Wiednia w bogatej rodzinie. Była córką oficera austriackiej armii, bratanicą prymasa Mieczysława Ledóchowskiego oraz młodszą siostrą błogosławionej Marii Ledóchowskiej, na temat której był kiedyś oddzielny artykuł.

https://radzyninfo.pl/pl/545_historia/231468_100-rocznica-smierci-bl-marii-ledochowskiej-6-vii-1922.html

W latach 1874-1883 Julia Maria Ledóchowska kształciła się w Instytucie Najświętszej Maryi Panny w St. Polten. Gdy miała 18 lat, jej rodzina wróciła na ziemie polskie, a konkretnie do Lipnicy Dolnej (obecnie woj. małopolskie, pow. bocheński). W 1886 r. święta wstąpiła do nowicjatu zakonu urszulanek, zakonnicą zostając w 1889 roku. Przyjęła imię Urszula. Wyróżniała się wielką gorliwością w modlitwie i pomaganiu innym.

Po zostaniu zakonnicą pracowała w internacie, a od 1904 r. nim kierowała. W 1906 r. założyła pierwszy w Polsce internat dla studentek szkół wyższych.

W 1907 r. wyjechała do Rosji, obejmując kierownictwo polskiego internatu w Petersburgu. Ona i dwie towarzyszące jej zakonnice zmuszone były chodzić w świeckim ubraniu i ukrywać bycie osobami duchownymi, gdyż w Rosji działalność katolickich zakonów była zakazana. Święta doprowadziła do założenia i rozbudowy sekretnego domu urszulanek w ówczesnej rosyjskiej stolicy.

W 1914 r. święta została wydalona z Rosji. Okres I wojny światowej spędziła w krajach skandynawskich – najpierw Szwecji, potem (pod koniec wojny) w Danii. Wygłaszała tam odczyty o Polsce, organizowała pomoc dla osieroconych polskich dzieci. Zarazem nie zaniedbywała swego zgromadzenia. Doprowadziła do otwarcia nowych domów zakonnych w tych krajach, w większości przecież protestanckich. W Danii ponadto założyła również szkołę i dom opieki dla dzieci polskich.

W 1920 r. Urszula Ledóchowska wróciła do niepodległej już Polski. Osiadła w Pniewach w Wielkopolsce. Założyła tam nowy zakon – Urszulanki Serca Jezusa Konającego. Został jeszcze w tym samym roku uznany przez papieża Benedykta XV. Zakonnice z tego zgromadzenia nazywane były urszulankami szarymi. Reguła nawiązywała do duchowości św. Anieli Merici oraz koncepcji pracy wychowawczej jako metody ewangelizacji.

Święta Urszula Ledóchowska zmarła 29 V 1939 roku w Rzymie. Pochowana została na tamtejszym cmentarzu Campo Verano.

Już za życia święta otaczana była szacunkiem, nie tylko w kręgach kościelnych. Władze państwowe odrodzonej Polski odznaczyły ją Krzyżem Niepodległości (1930), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1927), Złotym Krzyżem Zasługi (1937).

Zakon urszulanek szarych istnieje do dziś. W dobrych kontaktach z nimi był biskup Karol Wojtyła, który potem jako papież był przychylnie nastawiony do beatyfikacji, a potem kanonizacji założycielki zgromadzenia. Odwiedzał domy urszulanek szarych w Zakopanem (1997 r.) i w Warszawie (1999 r.) oraz u siebie w Rzymie (w 1986 r.).

W 1983 r. Urszula Ledóchowska została beatyfikowana, zaś w 2003 roku – kanonizowana. Ogłoszono ją patronką Pniew i Sieradza. Pod jej wezwaniem są parafie w Lublinie, Gdańsku, Gdyni, Częstochowie, Bydgoszczy, Malborku i wsi Złota w woj. świętokrzyskim.