Dziś przypada święto patronalne kościoła p. w. Wniebowzięcia NMP w Woli Osowińskiej, kościoła parafialnego parafii p. w. Narodzenia NMP w Woli Osowińskiej.

Wola Osowińska jest wsią w powiecie radzyńskim, w gminie Borki. Położona jest 15 km na południowy zachód od Radzynia. Pierwsza wzmianka na jej temat pochodzi z roku 1526. Tamtejszy majątek należał do szlachty zagrodowej, potem do rodzin Firlejów, Czerskich, Jaźwińskich i Makowskich. Dużą rolę w dziejach miejscowości odegrali Jaźwińscy. To z ich inicjatywy w latach 1854-1857 według projektu Bolesława Podczaszyńskiego wzniesiony został kościół w Woli Osowińskiej. Co ciekawe, pierwotnie była to tylko prywatna kaplica. Dopiero z czasem stała się dostępna dla wszystkich.

W 1930 r. erygowana została parafia p. w. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Woli Osowińskiej. Biskup uwzględnił prośby mieszkańców, którzy zwracali uwagę, że Wola Osowińska jest dużą wsią, a do najbliższych trzech kościołów – w Kocku, w Ulanie-Majoracie i w Wojcieszkowie – jest dość daleko. Były plany zbudowania nowego kościoła, które jednak nie zostały zrealizowane. Ostatecznie kościołem parafialnym stała się dotychczasowa kaplica dworska. Śladem po tym jest to, iż kościół i parafia mają różne wezwania – Wniebowzięcia NMP i Narodzenia NMP.

W latach 1988-1989 przeprowadzony został duży remont świątyni. W latach 1990-1997 kościół został rozbudowany przy zachowaniu dotychczasowego stylu. W 1997 roku nastąpiła ponowna konsekracja.

Parafia w Woli Osowińskiej należy do diecezji siedleckiej, dekanatu radzyńskiego. Obejmuje Wolę Osowińską, Osowno, Krasew, Nowiny oraz Oszczepalin Drugi. Odpusty obchodzone są w święto patronalne kościoła, czyli w Święto Wniebowzięcia NMP (15 VIII) oraz w święto patronalne parafii, czyli w Święto Narodzenia NMP (8 IX).

Kościół w Woli Osowińskiej reprezentuje styl neogotycki. Został wzniesiony na planie prostokąta z niższym i węższym prezbiterium, ostrołukowymi oknami z maswerkami (dekoracyjny geometryczny motyw ozdobny z kamienia, popularny w kościołach gotyckich i neogotyckich) i ozdobnymi wieżyczkami. We wnętrzu jest zabytkowy neobarokowy ołtarz wykonany w tym samym czasie, gdy budowany był kościół (1856 r.). Z tego okresu pochodzi też wiszący na ścianie obraz Tadeusza Łęskiego „Wniebowzięcie NMP”, który jednak był wielokrotnie przemalowywany oraz tabernakulum z znajdującą się na jego drzwiczkach płaskorzeźbą „Pieta anielska”, zabytkowe drewniane drzwi w zakrystii, dwa zabytkowe metalowe krzyże ołtarzowe oraz... antepedium, czyli bogato zdobione nakrycie mensy (blatu ołtarza).

Antepedium z Woli Osowińskiej zostało wyhaftowane przez Ludwikę Jaźwińską haftem krzyżykowym na wełnie. Są na nim przedstawione trzy sceny: „Chrystus nauczający”, „Przemienienie Pańskie” (na wzór obrazu Rafaela) oraz „Chrystus i Samarytanka”.

Lichtarz jest starszy niż sam kościół, bo wykonany został jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku.

Z kolei już z drugiej połowy XIX wieku pochodzą obraz Złożenie do grobu będący kopią obrazu Petera Paula Rubensa, feretron (przenośny ołtarzyk do procesji) z wizerunkami Tetramorfu (czyli połączonymi symbolami wszystkich czterech Ewangelii) i Baranka Eucharystycznego, a także neobarokowe epitafium zmarłej w 1867 roku Ludwiki z Nowodworskich Jaźwińskiej, tej samej, która wyszyła antepedium.

Z przełomu XIX i XX wieku pochodzą będące płaskorzeźbami w ramach stacje Drogi Krzyżowej, obraz Święty Józef z Dzieciątkiem Jezus wyszyty bawełnianą nicią na adamaszku oraz... żyrandol.

Z pierwszych dekad XX wieku pochodzą feretron z płaskorzeźbami przedstawiającymi Najświętsze Serce Pana Jezusa i Matkę Bożą oraz obraz Matka Boża Różańcowa ze świętym Dominikiem.

W pobliżu kościoła znajduje się drewniana dzwonnica z przełomu XIX i XX wieku. Dzwony wykonano w 1923 roku.