70. rocznica urodzin Aliny Pieńkowskiej (12 I 1952)

Dziś mija 70. rocznica urodzin Aliny Pieńkowskiej, z domu Pabijan, działaczki WZZ, potem NSZZ „Solidarność”, zasłużonej podczas strajku w Stoczni Gdańskiej w 1980 roku.

Alina Barbara Pabijan urodziła się 12 I 1952 roku w Gdańsku. W 1973 r. ukończyła Pomaturalne Medyczne Studium Zawodowe. Pracowała jako pielęgniarka.

Jej pierwszym mężem, pod którego nazwiskiem jest znana, był Piotr Pieńkowski, drugim – znany działacz Bogdan Borusewicz.

Od 1974 r. była zatrudniona w Przemysłowym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Stoczni Gdańskiej. W 1978 r. została przeniesiona do przychodni przy Zakładach Okrętowych Urządzeń Elektrycznych i Automatyki „Elmor”, ale w 1979 r. po złożeniu skargi sąd pracy przywrócił ją na poprzednie miejsce pracy. Te przenosiny zostały dokonane, by utrudnić jej niezależną działalność, bowiem już od 1978 r. należała do Wolnych Związków Zawodowych (WZZ). Od 1979 r. należała do redakcji wydawanego w „drugim obiegu” czasopisma WZZ „Robotnik Wybrzeża”.

Odegrała istotną rolę podczas strajku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 roku. Była przewodniczącą komitetu strajkowego w stoczniowej przychodni, ale jej rola nie ograniczała się do tego. To ona przekazała Radiu Wolna Europa postulaty strajkujących oraz ich prośbę o dostarczanie im żywności. 15 VIII, gdy Lech Wałęsa ogłosił porozumienie z dyrekcją i koniec strajku, razem z Anną Walentynowicz zatrzymały rozchodzących się robotników i doprowadziły do podtrzymania strajku. Pieńkowska wielokrotnie podtrzymywała innych na duchu. Była też twórczynią jednego ze słynnych 21 postulatów, a konkretnie szesnastego, pomagała też przy redagowaniu pozostałych.

Była jedną z sygnatariuszek Porozumień Sierpniowych. W następnych miesiącach uczestniczyła w tworzeniu struktur Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Była członkiem związkowej Krajowej Sekcji Służby Zdrowia. Oprócz tego w listopadzie 1981 r. przewodniczącą komitetu strajkowego służby zdrowia podczas strajku w Urzędzie Wojewódzkim.

W lipcu 1981 r. była delegatem na zjeździe regionalnym. Została wybrana na członkinię prezydium Zarządu Regionu. Odeszła z niego w listopadzie 1981 r. w proteście przeciw temu, jak związkiem rządził Lech Wałęsa.

Służba Bezpieczeństwa w latach 1978-1982 rozpracowywała ją w ramach operacji o kryptonimie „Pielęgniarka”

Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 XII 1981 r. została internowana. Więziono ją kolejno w Strzebielinku, Gdańsku, Bydgoszczy i Gołdapi. Wolność odzyskała w lipcu 1982 roku. Nadal działała, głównie pomagając innym opozycjonistom znaleźć dach nad głową. W 1986 roku była współorganizatorką Fundacji Społecznej „Solidarności”. W tym samym roku została członkinią Komisji Interwencji i Samorządności „Solidarności” kierowanej przez Zbigniewa i Zofię Romaszewskich. W 1988 roku uczestniczyła w strajku w Stoczni Gdańskiej.

W 1989 r. odmówiła udziału w rozmowach „Okrągłego Stołu”. Została członkinią na nowo zalegalizowanej „Solidarności”, członkinią Zarządu Regionalnego.

W wyborach parlamentarnych w 1991 roku zdobyła mandat senatora, startując z listy NSZZ „Solidarność”. Była nim do przedterminowych wyborów w 1993 roku.

W 1993 roku razem z mężem wstąpiła do Unii Demokratycznej, która w 1994 roku połączyła się z Kongresem Liberalno-Demokratycznym w Unię Wolności. W 1998 r., startując z listy UW, zdobyła mandat radnej miejskiej w Gdańsku. Była nią aż do śmierci.

Alina Pieńkowska zmarła 17 X 2002 w Gdańsku na raka. Pochowana została na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.

W 1990 r. prezydent na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, zaś w 2006 roku prezydent Lech Kaczyński przyznał jej pośmiertnie Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski.